پیوند سرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران

پیوند سرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دمکرات ایران

۱۳۹۴ مهر ۲۰, دوشنبه

زمزمه ای با «مرضیه» / شعر / اسماعیل وفا یغمائی

در پنجمین سالگرد سفر آن عزیز

نیستی تو! سنگ گوری، گمشده
درگوشه ای از
            کهکشان
                درکهکشان
                        تا کهکشانها




نیستی تو! سنگ گوری، گمشده
درگوشه ای از
            کهکشان
                درکهکشان
                        تا کهکشانها
نیستی تو
       جسم بیجانی،
        نهان درناکجای بینشان خاکدانی،
در کرانی بیکران
             از آسمان،
                    در آسمان  
                            تا آسمانها
                          [چیست این عالم نمیدانم]
 سوز بودی ساز بودی،
                نغمه وُ آواز بودی
سوزِ هستی ساز هستی
         همچنان آواز هستی
               در گلوگاه زمانها
                            در زمانها
                                تا زمانها......
ای از آن «ناهستی» آغاز کزان شعله زد «هستی»
[وین همه بالا بلندی در درون ما، و پیرامون ما
وین همه پستی به پیرامون و دردا در درون ما]
ای از آن آتش
که در آغاز هستی شعلهور شد
 بر دمیده
ای زقندیل هزاران ماه و اختر
از  زمانها تا زمانها
کهکشان تا کهکشانها
آسمان تا آسمانها
بیکران تا بیکرانها
                 پَر کشیده،
پابرهنه
        موی افشان
                همچو هستی
                        ناب و عریان
زآتش وُ آب وُ زخاک وُ باد
نغمه خوان و شاد وُ در فریاد
از غبار و سنگ
            تا کاج وُ
                سپیداروُ
                        صنوبر
تا به آهو، تا کبوتر
 درمسیر راه‌های بی نشان رازها 
                           [ای کولی زیبا] دویده
تا به اینجا،
        این زمین،
             این آسمان،
                این مردمان و این زبان
                            ایران زمین ما رسیده
تا بخوانی
        تا بخوانی
                با دهانی
                    با زبانی
 که نخستین بار در آغاز آن آتش غزلخوان شد
از جهانها 
          تا جهانها
                      پله
                          پله
     از کرانِ بیکران اولین
    تا بیکران در بیکران در بیکرانهائی
   که بی فرجام و بی مرگاند
  [چیست این عالم نمیدانم
  نخواهم نیز دیگر تا بدانم]
مرگ را باور ندارم
[چون خدای عامیان که باورش دیگر ندارم]
گرچه برگور تو استاده،
مرگ را باور ندارم
گرچه میبینم که باری کم کمک دیگر  به پیکر
 پیرم و از کار افتاده
مرگ را باور ندارم
لیک خاضع بر سر گور تو از اعجاز هستی
[که دهانی و گلوگاهی و قلبی این چنین را
از درون هیچ و ناپیدا و ناهستی و آتشها فراز آورد]
زیر لب با خویش میگویم
[فارغ از آن جانور- بت
عنکبوت زهرآگین کبود و لوچ و پوچ آسمانی
با رسولان و رسالاتش
که هر یک همچو ابری تیره و مسموم
دربارش به هر جائی
به مرداب و به نکبتها در افکنده جهانی]
نیستم تنها -
کنار من از آن آغاز تا امروز
آشنائی هست
گوش میبندم صدایت را که میخواند
گر چه نی در مسجد و دیر و کلیسا و کنیسه
لیک در انگشتهای نازک «صورتگر چین»
و میان کوچههای «می زده و میکده»
در شب «شب مهتاب»
و میان گیسوان و بر لبان گرم
                             محبوب و حبیب من
 بی گمان
          باری
صدائی که صدای توست میگوید:
             خدائی
                  هست......


19 مهرماه 1394

هیچ نظری موجود نیست: