عنوان: از رستم التواریخ (۷) / شهوتسرای سلطان و زنانِ یک شبه / مسعود کدخدایی

بر خلاف کسانی که صدها جوک و لطیفه در چنته دارند و هر وقت که اراده کنند چندتایی را بیرون می⁭کشند، حافظه⁭‎ی من جوک حفظ نمی⁭کند. تنها چندتایی را به یاد دارم که در یکی از آنها دو دروغگو مسابقه گذاشته⁭‎اند.

یکی از آنها می⁭گوید: قدّ پدر من چنان بلند بود که سرش به آسمان می⁭رسید!

آن یکی می⁭گوید: آگر راست می⁭گویی، بگو ببینم! وقتی می⁭ایستاد یا راه می⁭رفت، چیزهای نرمی روی سرش حس نمی⁭کرد؟

اولی می⁭گوید: چرا چرا! آن چیزهای نرم ابرها بودند!

دومی دست از دلش می⁭گیرد و قاه قاه می⁭خندد و می⁭گوید: نه بدبخت! آنها خایه‎⁭های پدر من بودند.

در غلوّ و بزرگ⁭‎نمایی، حکایت تاریخ⁭‎نگاران، زندگی‎نامه⁭‎نویسان، مدّاحان و بسیاری از شاعرانِ گذشته‎⁭ی ما به حکایت همین دو نفر می⁭ماند و شاید اگر مرده⁭‎ریگ آنان به ما نرسیده بود، خمینی را در ماه نمی‎⁭دیدیم و این ⁭همه امامزاده نمی‎⁭ساختیم و گنبدهای زرّین بر هیچ نمی‎⁭پرداختیم.

اما اگر باور داشته⁭ باشیم که "تا نباشد چیزکی، مردم نگویند چیزها"، می⁭توانیم بگوییم که اصلِ شهوترانی در دربارهای ایران واقعیتِ بی چون و چرایی بوده و کسانی مانند رستم‎⁭الحکما "چیزهایی" به آن افزوده‎⁭اند. البته این "چیزها" در تخیل یا شنیده⁭‎های رستم‎⁭الحکما بُعدهای بعیدی می‎⁭یابند؛ چنان که می⁭گوید شاه سلطان حسین در یک شبانه⁭ روز با صد دختر به بستر می⁭رود و بکارت از آنان می⁭گیرد، و جوری از اکسیر موردِ استفاده‎⁭ی او حرف می⁭زند که آدم فکر می⁭کند ویاگرا از اختراعات ایرانیان بوده و شاه سلطان حسین کیلو کیلو از آن می‎⁭خورده است.

گذشته از شرح شهوترانی‎⁭های شاه، رستم⁭‎الحکما به شرح کارهای دیگر او هم می⁭‎پردازد و نشان می⁭دهد که با وجودِ خرج⁭‎هایی که شاه برای شهوترانی می⁭کرده، به امور دیگری هم می⁭پرداخته که چندان عجیب نیست، چرا که این شاه وارث سرزمین پُرثروتِ شاه عباس بوده است. رستم‎⁭الکما می‎گوید:

"آن پادشاه [شاه سلطان حسین] بناهای خیر بسیار در عالم باقی گذاشت و همیشه̊ اوقاتِ خود را صرف امور خیر می⁭نمود. همۀ ممالک و کشور ایران تا آخر فرمانروایی او چنان ساخته و آباد گردید، که در همۀ شهرها، ولایات، قریه‎⁭ها و مسکن⁭‎ها خانه‎⁭ی خراب یا سرای ویرانی یافت نمی⁭شد، و داستان آبادی ایران در آن زمان به شرح و نوشته نمی⁭گنجد. در پلو و چلویی که برای آن یگانه‎⁭ی آفاق می‎⁭پختند، به‎⁭جای روغن از مغز قلم گوسفند و گاو استفاده می⁭نمودند، و برای او خوردنی⁭‎ها را در دیگِ زرِ ناب می⁭پختند.

در خزانه⁭‎ی پدر بزرگوار و کامکارش شاه سلیمان، طلایی با اکسیر اعضم حیوانی ساخته و با عرقِ نمکِ طعام حل می⁭نمودند و به مقدار لازم اکسیر کامل حیوانی داخل آن نموده، و به⁭‎قدر قیراطی از آن را با ده مثقال سکنجبین عسلی یا روغن گاوی مخلوط می⁭نمودند و او هر سال در اول فروردین ماه، مقداری از آن معجون نیروافزای شفابخش و غم⁭‎زدا را نوش جان می⁭نمود، و به این سبب آن شهنشاهِ والاجاه، کثیرالاشتها و پر شهوت بود.

او در نیرومندی و زور بازو و قوت سرپنجه و شجاعت و فصاحت و بلاغت و علم و بردباری و وسعتِ حوصله، فردی کامل و یگانه‎⁭ی زمان بود، و همیشه بی غم و همّ و خرم و خندان و شادمان بود.

روز و شب در حال خوردن و هم⁭بستر شدن با زنان بود. بسیار حریص و بی⁭‎اختیار بوده، و برای امتحان فرمود تا در یک روز و یک شب صد دختر باکرۀ ماهرو را موافق شرع انور محمدی به⁭‎رضای پدرشان، و رضا و رغبت خودشان از برای وی عقد نمودند. آن پناهِ ملک و ملت به‎⁭خاطر خاصیّت و قوّت اکسیر اعظم در مدت بیست و چهار ساعت بکارت آن دوشیزگان دلکش طناز، و آن لعبتانِ شکرلبِ پُرناز را از میان برداشت، و باز مانند عَزَبانِ مست بانگ "هل من مزید"[1] می⁭فرمود.

او سپس ایشان را به قانون شریعت احمدی مرخص فرمود، و همۀ ایشان با مِهر شرعی و زینت و اسباب، و رخوتِ نفیسی که آن قبلۀ عالم به ایشان بخشیده و انعام فرموده بود، به خانه‎⁭های خود رفتند و این داستان در همۀ ممالک ایران انتشار یافت، و هرکس زنی داشت که در حُسن و جمال بی‎⁭نظیر بود، او را با رضا و رغبت طلاق می⁭داد، از روی مصلحت و منفعت به دربار پر عدالت او آورده و برای آن یگانه⁭‎ی آفاق عقد می⁭نمود، و آن زن که از پادشاه سودمند شده بود، با دارایی و نعمت̊ باز به عقد شوهر خود درمی⁭آمد.

هرکس دختر زیبایی داشت تلاش⁭ها می⁭نمود تا به عرض مَحرَمان سراپردۀ شاه می⁭رسانید، و آن دختر ماه⁭منظر را با شرایط شرعی و قواعد ملی و با کمال خوش طبعی و نکوخُلقی، از برای آن ذاتِ نیکوصفاتِ اقدس، عقد می⁭نمودند، و شاه با اطوار بسیار خوش، و حرکات دلکشِ رستمانه به یک یورش قلعۀ دربستۀ محکمِ بلورینش را تصرّف می⁭نمود، و قفل لعل مانندش را به کلید الماس مانندِ خود می⁭گشود، و هردو طرف چنان حظّ و لذّت می⁭یافتند که در نوشته نمی⁭‎گنجد، زیرا پیش از مقاربت معجونی بر حشفۀ[2] خود می⁭مالید که حشفه فوری به خاریدن درمی⁭آمد، و چون به مقاربت مشغول می⁭شد، فَرج[3] آن زن نیز از آن دوا به خارش درمی⁭آمد و به سبب نیروی شهوتی که آن یگانه‎⁭ی آفاق داشت، آورد و بردش بسیار به‎⁭طول می⁭انجامید و بسیار متحرک بود، تا آن⁭که هر دو طرف از فرط لذّت به غش کردن و بیهوشی نزدیک می⁭شدند. او هریک از این زنان و دختران را که آبستن می⁭شدند نگهداری می⁭نمود، و الّا به قانون شریعت نبوی طلاق می⁭فرمود، و همه را با انعام و احسان و بخشش، و به این شیوۀ پسندیدۀ خوش، و به این قاعدۀ نیکو خوشنود می⁭فرمود.

او با این مراسم خوب و این آیین مرغوب از سه هزار دختر ماهروی مشکین موی لاله‎⁭رخ، گل⁭‎اندام، بادام چشم، و شکرلب ازالۀ بکارت نمود، و در دو هزار زن زیبای آفتاب‎⁭چهره و سروبالای نسرین بدن، نرگس چشم، طنّاز، پُرناز، بلورین غبغب، دُخول نمود. ماشاءالله لاحول ولا قوة الا بالله العلی العظیم.

از برکت اکسیر اعظمی که درویش کاردان و بزرگوار "شاه سلیمان" که خدایش ببخشاید پیشکش نموده و به او به ارث رسیده بود، به‎⁭قدر بیست کرور که هر کروری پانصد هزار تومان و هر تومانی ده⁭هزار دینار باشد، و بهای هشت مثقال زر ناب، و نیز بهای صد و چهل مثقال سیم ناب، خرج ازدواج⁭‎ها و عروسی‎⁭های خود نموده، و به این طریقه مردم را از فیض خود بهره⁭‎مند می⁭نمود. هر تومانی برابر است با قیمت بیست خروار دیوانی غله، که برابر با صد من تبریزی است، که این به وزن شاه که هر منِ شاهی هزار و دویست و هشتاد مثقال است، پنجاه من باشد.

او به⁭‎قدر ده کرور خرج بنّایی و تعمیرات نموده و از سرزمین‎⁭های زیرِ نگهبانی ایران و همۀ قلمروش هر ساله دو کرور برای سپاه⁭‎کِشی و لشکرآرایی و مواجب قشون و خرج⁭‎های واجب و لازم پادشاهی و به⁭‎جا آوردن قواعد و قوانین آن، وارد خزانه‎⁭ی آباد کننده⁭‎اش می‎شده.

او هرگز از خزانه‎⁭ی آبادکننده دیناری، و از انبارهای دیوانی حبّه⁭‎ای دخل و تصرّف نمی⁭نمود، زیرا که [این دارایی] اختصاص به امور مملکت⁭‎داری و لشکرنگهداری و رعیت⁭‎پروری داشته، و او از درآمد املاک موروثی و خریداری شدۀ خود، و غنیمت⁭‎ها و معدن⁭‎ها و پیشکش⁭‎ها و باج و خراج ملوک، و طریق دیگر معیشت می⁭نموده⁭‎اند.

در اوایل و اواسطِ دولت، موافق رسم وراه و سنتِ ملوکِ نیکورفتارِ خوش‎⁭آیینِ گذشته، خصوصأ آباء و اجداد خود رفتار نمود، و همۀ امورش به حکمت و صحّت و مصلحت نزدیک، و از فتنه و فساد دور، و خالی از عیب‎⁭ها و رسوایی بود.

آن خاقانِ پیروزمند با دشمنان عظیم‎⁭الشأن هفده جنگ نمود، و در هر جنگ بر دشمنان پیروز و مسلّط گردید. او همیشه صاحب فتح و ظفر بود، و هرگز برایش شکست و فرار روی نداد.

همیشه در امور مملکت⁭داری و پادشاهی خوش⁭‎نیّت و خوش احوال، و مبارک‎⁭فال بود.