چهار هزار انسان که هر یک پسر یا
دختر کسانی بودند، همسر و خواهر و برادر کسانی و یا پدر و مادر کودکانی، در حالی
که دوران زندان خود را در زندان های سراسر ایران سپری می کردند و حتی تعدادی از
زمان آزادی شان هم گذشته بود، در سکوت به کشتارگاه برده شدند.
سال ها در ایران کسی از این کشتار
آگاه نشد، جز اینکه کسی از افراد فامیل یا خانواده در آن ایام و در آن زندان ها
اعدام شده باشد، هیچ راه دیگری برای شنیدن خبر این کشتار وجود نداشت.
کشتارها از مرداد ماه 67 آغاز شد و
تا پائیز ادامه یافت. هواداران و یا اعضای سازمان های مجاهدین خلق ایران،چريك‌هاى
فدايى خلق، سازمان فداييان خلق ايران (اكثريت)، حزب توده ايران، سازمان انقلابى
كارگران ايران راه كارگر، سازمان پيكار، كومه‌له، حزب كمونيست ايران و ديگر سازمان‌هاى
كوچك چپ از جمله اعدام شدگان این سال بودند.
از مجاهدین می پرسیدند “گرایش سیاسی
ات چیست؟” اگر پاسخ به جای منافق، مجاهد بود، اعدام. از چپ ها می پرسیدند، «آيا
مسلمانيد؟»، «آيا به خدا اعتقاد داريد؟»، «آيا به بهشت و جهنم معتقد هستيد؟»، «آيا
محمد را به عنوان خاتم انبياء قبول داريد؟»، «آيا در ماه رمضان روزه مى گيريد؟»،
«آيا قرآن مى خوانيد؟»، آیا…
و تنها یک جواب منفی می توانست منجر به صدور حکم اعدام شود.
در همان مردادماه، آیت الله منتظری
در اعتراض به اعدام ها دو نامه به خمینی نوشت، اما انعکاسی نیافت. خانواده های
کشته شدگان در آذرماه آن سال از کشتارها باخبر شدند.
از مصطفى پورمحمدى، حسينعلى نيرى و
مرتضی اشراقی به عنوان اعضای کمیسیون مرگ نام برده شده است.
پنج سال پیش، مرکز ثبت اسناد حقوق
بشر ایران در آمریکا، با انتشار گزارشی کشتار تابستان 67 را مطابق با تعریف جرم
«جنایت علیه بشریت» دانست و خواستار مجازات عاملان و آمران آن شد. در این گزارش،
«برنامه ریزی دقیق، اجرای سریع و بیرحمانه، دامنه وسیع و نیز کتمان و انکار» از
ویژگی های این کشتار عنوان شده بود.
در ادامه ی روشنگری و دادخواهی در
خصوص این کشتارها، در سال 2012، در دو مرحله، دادگاه مردمی موسوم به “ایران
تریبونال” با همت جان به دربرده گان و خانواده های قربانیان دهه ی شصت و بویژه
اعدام های جمعی تابستان 67، سازماندهی شد. مرحله اول با عنوان کمیسیون حقیقت یاب
(کمیسیون تحقیق) از 18 تا 22 ژوئن 2012 (29خرداد تا 2 تیر91) در دفتر سازمان عفو
بین الملل در لندن برگزار شد و هدفش جمع آوری شهادت نامه ها و اسناد جنایات دهه
شصت بود. در این مرحله بیش از 80 نفر از زندانیان سیاسی سابق و همچنین مادر،
خواهر، برادر، فرزند، همسر و … قربانیان، از بیش از 40 شهر ایران، علیه سی سال
شکنجه، کشتار، اعدام و زندان، بویژه در دهه ی 60 در مقابل قضات که شش شخصیت برجسته
ی حقوقی جهانی بودند، شهادت دادند.
مرحله ی دوم دادگاه ایران تریبونال
از چهارم تا شنبه ششم آبان‌ماه 91 (25 تا 27 اکتبر 2012)، در سالن صلح دادگاه
لاهه برگزار شد و در روز آخر تیم قضات با شنيدن شهادت‌های ده‌ها زندانی سياسی در
دو نوبت، رای خود را صادر کرد و کشتارهای دهه ۶۰ در ايران توسط جمهوری اسلامی را
“جنايت عليه بشريت” شناخت.
در ادامهء این اقدامات، با فعالیت جمعی از
فعالان سیاسی، اجتماعی و حقوق بشری ساکن کانادا، زیر نام “کارزار کشتار 88″، پنجم
جون 2013 پارلمان کانادا ، لایحه ی کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان 1367 را
مورد بررسی قرار داد و به اتفاق آرا، تحت قانون بین الملل، آن را به عنوان
“جنایت علیه بشریت” به رسمیت شناخت. گذشته از به دیده گرفتن کشتار زندانیان سیاسی
در تابستان 1367، لایحه ی یاد شده با نام گذاری روز اول ماه سپتامبر
به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی در ایران مبارزات جاری برای تأمین حقوق
بشر در ایران را برجسته کرد.
امسال اولین سالگرد همبستگی با
زندانیان سیاسی ایران همزمان با یادمان بیست و ششمین سالگرد کشتار تابستان 1367 در
تورنتو طی برنامه های مختلفی گرامی داشته شد.
دوشنبه اول سپتامبر در مقابل میدان
مل لستمن، گردهمایی و شمع افروزی برگزار شد و شنبه 13 سپتامبر جمعی از فعالان
فرهنگی، سیاسی و اجتماعی تورنتو با شعار “دادخواهی 88″ برنامه ای در مرکز هنرهای
نمایشی ریچموندهیل برگزار کردند.
در این برنامه تنوع سخنرانان و شرکت
کنندگان نشان از فراگروهی بودن این کارزار داشت. هادی خرسندی، پرویز صیاد، گیسو
شاکری، خسرو شهریاری، پرتو نوری علا، مینا انتظاری، دکتر رضا مریدی، دکتر امیر
خدیر و حسن داعی از هنرمندان و سخنرانان این مراسم بودند.
برگرفته از بخشی از گزارش نشریۀ شهروند تورنتو
تمام گزارش را می توانید از سایت جنبش سکولار دمکراسی ایران نیز بخوانید
http://isdmovement.com/2014/09/092214/092214.Farah-Taheri-Memorial-of-67-in-Toronto.htm
تمام گزارش را می توانید از سایت جنبش سکولار دمکراسی ایران نیز بخوانید
http://isdmovement.com/2014/09/092214/092214.Farah-Taheri-Memorial-of-67-in-Toronto.htm
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر