بهمن بیدادگر، و با جانِ مِه گرفته وُ "لاهیجان" / دو شعر / رضا مقصدی

با من وُ نیلوفرم

حرفِ تو از برف بود.

با دلِ گُلرنگِ من

گفتگو از برف بود.

بهمنِ بیدادگر !

رضا مقصدی

باز ، تو باز آمدی

ظلمتِ آن خاک وُ خِشت !

باز، نمی خواهمت

بهمنِ خونین سرشت !

با نفَسِ سرد تو

شاخه ی شادم شکست. 

غم، به سراپرده ام

خیمه زدوُ  ریشه بست.

با من وُ نیلوفرم

حرفِ تو از برف بود.

با دلِ گُلرنگِ من

گفتگو از برف بود.

کینه ی دیرینه ای ! 

سنگِ هر آیینه ای !

زندگی،از دستِ تو
اینهمه، فریاد گر.
باز، نمی خواهمت
بهمنِ بیدادگر!

  

 با جانِ مِه گرفته وُ"لاهیجان"

رضا مقصدی

تو از کدام سو

به سوی درد آمدی؟

که ریشه ریشه ی درختِ تلخ مانده ات

به سمتِ آب وُ آینه، سفر نمی کند.

هماره، زخم ِ کهنه،روی سینه ات نشست.

هماره، خاطراتِ خفته در خزانِ روزگار

دلِ صمیمی ِ تورا در آستانِ آرزو شکست

ودربرابر برود تِ بلندِ برف

کبوترت به دانه های تازه، دل نبست

ورنج ِ جانِ مِه گرفته ات-

چنان نشاطِ نوسروده ی تورا به غم سپُرد

که شادیِ زمانه از بهار ِ"لاهیجانِ" تو گذر نمی کند.

توازکدام سو، کدام سو

به سوی درد آمدی ؟

وبا غمِ سیاهِ این زمانه، هم نبرد آمدی ؟

30-1-15