دُختِ دهقان، تقدیم به سیمین بهبهانی، شعر، مجید نفیسی

این هلهله از آن کیست
و از کدام سوی شهر می آید؟
آیا زاری سوگوارانی ست

که به سوی دروازۀ رازین می روند

یا زنگ کاروانی که از سوی دروازۀ رودبار می آید؟

به ایوان نخواهم رفت

و دریچه ها را نخواهم گشود
شعرِ تو با من حرف می زند
و کاغذ بوی تو را می دهد
به کاتب خواهم گفت که دیگر به اینجا نیاید
و از نقال خواهم خواست که در این خانه را دیگر نکوبد
می خواهم با تو تنها باشم
دفترهای هفت گانه ات را بگشایم
و از فرانَک تا شهربانو را بخوانم
با رودابه بر ایوانِ کوشک شوم
و گیسوی خود را به سوی زال آویزان کنم
با سودابه لبان سیاوش را ببوسم
و در آتش عشق او یکسره بسوزم
با تهمینه بر بالین رستم شوم
و از جسارت در عشق با او سخن بگویم
با فرنگیس به نزد چوپانان شوم
و یادِ پدر را در ذهن پسر بپرورم
گُردآفرید نیستم که پوشیده بر دشمن بتازم
یا هُمای تاجدار که پسر را به آب سپرم
من دخت تو هستم ای دهقانِ سخنگو
که در کنار تو و با شعر تو بالیدم
هر شب که همزادت درِ خانه را می کوبید
من بودم که در را بر او می گشودم
از پلکان شتابان بالا می رفتم
و در ایوان چراغ می افروختم
تُرنج و نار و بِه بر خوان می نهادم
و جام هر دو را از میِ خوشگوار لبریز می کردم
یارِ مهربان، "خدای نامه" را برمی گشود
و داستانی تازه را به لفظِ کهن می خواند
آنگاه خاموش می شد و تو در پرتو چراغ
داستان هفته ی پیشین را نرم نرمک به شعر می خواندی
من در پشت در می ایستادم
و به سخنِ موزون تو گوش می دادم
که چون آبی روان کَرت به کَرت پیش می آمد
و ناگهان تمام باغ را در بر می گرفت
آنگاه بربط می آوردم و بر تخت می نشستم
و به فراخور شعری که خوانده بودی
شوری از باربد را در صحن باغ می پراکندم
پاسی از نیمه شب گذشته همزادت می رفت
و تو تنها می ماندی با قلم نئی در دست
از پشتِ در سایه ی تو را می دیدم
که روی کاغذ خم شده بودی
و به گفتگوی کِلک و نامه گوش می دادی
گاهی پشت راست می کردی و انگشت در هوا می چرخاندی
و با صدای بلند چند بیتی را از بر می خواندی
دَمدمه های صبح چراغ را می کُشتی 
مشتی آب به صورت می زدی و به باغ می رفتی
بر هر درخت اسمی تازه گذاشته بودی
و هر بوته ی گل را به نامی نو می خواندی
آن چنارِ ستبر را رستم می گفتی
و این سپیدارِ برگریز را دیو سپید
آن گردوبُن کهن را زال می خواندی
و آن انجیر شیرین را رودابه ي کابلی
درخت انار را سودابه صدا می کردی
و بوته ی سیاوشان را سیاوش
گلهای سرخ از آنِ پیشدادیان بود
و گلهای زرد از آنِ کیانیان
تنها این سرو کاشمری نامی نداشت
که در کنار کنگره ی شرقی سر برآورده است
و بر شاخه های سترگ آن
هر بامداد مرغان خوشخوان می نشینند
گاهی در کنار آن می ایستادی
دو دست را می گشودی
و تنه ی آن را در آغوش می گرفتی
چشم به بالای آن می دوختی و می گفتی:
"ای درخت کهن! تو را نامی نیست
یا اگر هست تو درختِ سخنی
سخنِ زیبا که چون هوا از سینه بیرون می آید
و بی آن مردم را دَمی و بازدَمی نیست
سخنِ زیبا که چون هوا آزاد است
و مُرده ریگِ هیچ كس و ناکسی نیست
سخنِ زیبا که نمی توان آن را در بند کرد
بر گلویش خنجر گذاشت یا به دارش آویخت
سخنِ زیبا که نمی توان درهمش شکست
تا در برابر همگان بایستد
و چون شاهدی علیه خود شهادت دهد
سخنِ زیبا که نمی توان آن را به دروغ آلود"
ای پدرِ سخن! ای سخنگوی دهقان!
تو تخمِ سخن را کاشتی و آن را چون باغبانی داشتی
از این جا می توانم اندام بلندش را تماشا کنم
دریچه را بگشایم و بر شاخه های آن دست بکشم.
آه این هلهله از آنِ كیست
و از کدام سوی شهر می آید؟
زاریِ سوگوارانی ست که به گلستان تو بازمی گردند
زیرا تو را در گورستان شهر راهی نیست
آرامگاهِ تو در باغِ سخن است
که گلهای آن هرگز نمی پژمرند
بگذار دستاربندان بر مُرده ی تو نماز نگذارند
جای تو اینجاست در زیر آن درخت کهن.
آه این هلهله از آنِ كیست
و از کدامین سوی شهر می آید؟
زنگِ کاروانی ست که صله ي سلطان را بازمی گرداند
شصت هزار دینار طلایتان را نمی خواهم
بارِ نیل و مُشک و عنبرتان را نمی خواهم
من دختِ دهقانم، خانه ی من همینجاست
من اینجا به یادِ پدر می مانم
و در کنار گربه ی دُردانه اش
که اکنون خود را به پای من می مالد
عروسِ تنهای سخن باقی خواهم ماند.

مجید نفیسی
۱۵ اوت ۲۰۰۵