زيبائی
لب باز كن
اما براى خوابيدن در گورها نخوان
از پيش پا افتادگان بگو
با اين قلم بنويس
با همين جوهر سياه
و ترس را
براى تمام آدم نماها مجسم کن
زيبايى
مرگ را
در مشت هايت بفشار
بگذار
چون خمير تنهايى
از لاى انگشتانت
سر ريز شود
زيبايى
لبخندت را روى شب بپاش
تا بامدادى به زيبائی خود را
روى چشمانی خواب گم کرده بيدار کنی
تا نواى بی خوابان کوچه ها را
باشی
شايد
آنچه زير كفش ها لگدمال شدند
از دل جوانه هاى خفته در زير مرداب هاى لعنتى
شكوفه زنند
زيبايى
برخيز
بريز چون باران
بنشين چون سرما در لذت برف
بلول در بازی های گوش سوز و
لرزش های تن
بيا
در نقاشى طبيعت مكث كن
و در سوت قطارها دور شو
زيبائى
از تو مى هراسم
به تو رشك مى ورزم
با تو راه را گم مى كنم
با تو همين جا مى ايستم
چرا که هواى تو
همچون پشت ميزى به بطالت نشستن است
زيبائی می آيد
در برابرم مى ايستد
در چشمانم نگاه مى كند
و در نابهنگام
گم می شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر