روایت تنگ بلور، کنارۀ تلخ، گام / سه شعر / ملیحه تیره گل

ملیحه تیره گل/ منتقد، شاعر ، نویسنده 

1

                            برای سنگسارشدگان

روایتِ تُنگِ بلور

کتاب را بستم

با تنگ بلور از چشمه برگشتم

گفتم شمشاد را می­شود چید جریمه ندارد

قیچی را بردم چند شاخه از بوته ­ای را چیدم

حالا ُتنگ، گلدان بود روی میز تحریرم

و گذشت

دیروز دیدم که شمشاد گل داده وَ بیرونِ تنگ هم خیس است

 بیرونِ تُنگ؟ تنگ بلور؟  ببینم...؟ بله!

R, E, T, A, W بود که بر تنِ تُنگ سُر می­خورد وُ می­ریخت روی کاغذهایم

گفتم یعنی اگر در ایران بودم... این­ها... آ وَ ب بودند؟

و گذشت

امروز «آ» وَ «ب» شعری نوشت با بن­مایه ­ی سنگی صاف وُ سنگین وُ صیقلی

که گفته بود تیزی وُ زاویه­ ام بر پیشانی­ ی زن ­درختی در گودال جا مانده.

سنگ­ را برداشتم گذاشتم در پرونده ­ی شعرهای پیشانی

پوشه خیس شد    جوهر دوید    شعرِ نیمه­ کاره­ ی شمشاد صدایم کرد که

من این صاف را خط خطی می­شود! می­گویی نمی­شود؟

می­گویم می­شود می­شود  تو زنده من مرده اگر نشد!

می­گوید کتابش را همین لحظه در هاشور دو هزاره ­ی رفته- آمده

با الفبای مندلیف بین ایران و امریکا باز می­کنم

تو ُمرده من زنده اگر نشد!

لس­انجلس- لحظه­ های پایانی­ ی 1999 و آغازینِ 2000 میلادی

2

                 برای نجات­ یافتگان از زندان سیاسی

کناره­ ی تلخ      

تا بپرسم از تو

که آینه­ ی کولیان سرکش را

کِی، ک جا، چه­ گونه پیدا کردی،

از کناره­ ی تلخ ِ شبانه­ ات سرک می­کشم

در بریده­ های مهتاب

بریده­ بریده شتک می­خوری بر دیوار و پا می­کوبی ...

تو پا می­کوبی پا می­کوبی...

تا یال و شیهه­

از دیوار و میله­

گذر می­کنند     

و در دوردستِ باد

می­پیچند می­پیچند می­پیچند

تا این گریوه ­ی پرت

که من بر آن ایستاده ­ام

سرک می­کشم:

آینه­ ای در دست

از کناره ­ی تلخ گذر می­کنی

جاپای زخم، سیمای وقت را چرک­تاب می­کند

و شرمِ زمین -- سُرخ­تاب و گرم--

آینه­ ات را آرام آرام، از هام ِ مِه پاک می­کند.

«وقت» را که حتماً «چرک­تاب» می­کند،

آینه ­ات را «پاک» نمی­دانم تا کجاها می­کند یا اصلاٌ نمی­کند.

آستین- تگزاس، اکتبر 1997

3

                   برای خفتگان در خاوران­های ایران

گام

پائی که با خاوران می­رود از دست نمی­رود

از دست زمانی می­رود پا

که از می­رود می­افتد

زمانی پشت وُ رو می­شود خاوران

که این گام پشت وُ رو می­شود

وَ گام زمانی پشت وُ رو می­شود

که این به آن، آن به این می­­گوید تند نرو می­افتی

وَ عقربه ­های این ساعتِ مدید

در روزنِ فروشی­ ی آن زن­، ارگانِ فروشی ­ی آن مرد، کارتن­ خوابگاهِ کودکِ خیابانی­

تند تند می­روند

وَ ناشگفتا که نمی­افتند.

سنت لوئیس- میزوری، تابستان 2009