پیوندسرا، یادِ پروانه میلانی، خواهر سرفرازِ شهید رحیم میلانی، و سرایندۀ ترانۀ جاودان خاوران را، گرامی می دارد

خاوران، خاوران، دشت عاشقان

خفته در دامنت طوفان زمان

(رفته از خاطرت شادمانی‌ها
داری در یاد خود درد و تلخی‌ها)2

خسته‌ای خاوران، خسته خاوران

 خار ستم به دل، بسته خاوران

(زنگ غم از رُخت ما می زداییم
خاک پاک تو را می ستاییم)2

گلگون نام تو در یاد دوران‌ها

رَسته جان تو از قید طوفان‌ها

(آب صد چشمه در چشم پاک تو
خواب صد برکه در زیر خاک تو)2

قهرمان، قهرمان، دشت عاشقان

رُسته از نام تو یاد ارغوان 

(لاله در لاله ای دشت خاوران
روح آلاله ای دشت خاوران)2

در غم بزرگ درگذشت پروانه میلانی شریک‌ایم!

مادران پارک لاله، درگذشت نابه‌هنگام خانم پروانه میلانی، این شاعر آزاده را به همسر مهربان و خانواده‌ی داغدارش و مادران خاوران و همه آن‌هایی که قلبی تپنده برای بهتر زیستن انسان‌ها دارند، تسلیت می‌گویند. 

این زن دریادل و شجاع؛ قلبی بزرگ با هزاران آرزو و دردی عمیق از این همه بی‌عدالتی داشت که در ظرف بدنی ظریف و بیمارش نمی‌گنجید. او از دیکتاتوری و دیکتاتورها بی‌زار بود و از بی‌عدالتی به مردم به خشم می‌آمد و می‌خواست بلافاصله کاری کند، ولی به تنهایی توان‌اش را نداشت و درد می‌کشید. او از سکوت مردم در برابر این همه ستم و فقر نیز رنج می‌برد و در شگفت بود که چرا مردم کاری نمی‌کنند. شاید قلب او آگاهانه از تپش باز ایستاد تا در نبودش به آرزوهای بزرگ و انسانی او توجه بیشتری شود و بدانیم که با هم بودن چقدر زیباست و تا چه اندازه می‌تواند قدرت و توان ما را دو چندان کند. او از تشریفات و زرق و برق‌های مصنوعی بی‌زار بود و ساده زیستن و عاشق بودن را می‌ستود و می‌خواست همان باشیم که هستیم و از این با هم بودن نیرو بگیریم و بزرگ شویم.    

او سرود خاوران را سرایید و آن را تا ابد زنده نگاه داشت و این ماندگاری را مدیون او و مادر دلیرش هستیم که این سرود را برای ما خواندند و آوای زیبای خاوران را در دل‌ها زنده نگاه داشتند.

  

او با این که بیمار و ناتوان بود، ولی از عشق نیرو گرفت و با شهامت تمام به گوانگجو رفت و جایزۀ مادران خاوران را به اتفاق مادر بازرگان، دریافت کرد و با استواری به ایران بازگشت و از حبس و زندان و پیامدهای آن نهراسید. او بی‌پروا و پروانه‌وار از پیله خود بیرون آمد تا بگوید برای ساختن دنیایی انسانی باید بی‌پروا بود و خطر کرد تا بتوانیم به خواسته‌های بر حق‌مان برسیم.  

ما، با تاسف و اندوه فراوان، در این غم بزرگ شریک خانواده‌ی محترم‌اش هستیم و با آن‌ها ابراز همدردی می‌کنیم. باشد تا انسان‌ها را همان‌گونه که هستند دوست بداریم و در زنده بودن، وجود با ارزش‌شان را دریابیم تا نیروی‌مان دو چندان شود و بتوانیم زندگی بسازیم. 

یادش زنده و گرامی و راهش پر رهرو باد!

مادران پارک لاله ایران 

12 دی ماه 1393

سرود خاوران را به یاد پروانه میلانی و مادرش در هر کوی و برزنی بخوانیم. 

خاوران، خاوران، دشت عاشقان

خفته در دامنت طوفان زمان

(رفته از خاطرت شادمانی‌ها/ داری در یاد خود درد و تلخی‌ها)2

خسته‌ای خاوران، خسته خاوران

 خار ستم به دل، بسته خاوران

(زنگ غم از رُخت ما می زداییم/ خاک پاک تو را می ستاییم)2

گلگون نام تو در یاد دوران‌ها

رَسته جان تو از قید طوفان‌ها

(آب صد چشمه در چشم پاک تو/ خواب صد برکه در زیر خاک تو)2

قهرمان، قهرمان، دشت عاشقان

رُسته از نام تو یاد ارغوان 

(لاله در لاله ای دشت خاوران/ روح آلاله ای دشت خاوران)2

پروانه میلانی، خواهر رحیم میلانی زندانی سیاسی اعدام شده در دهه 60 و از فعالان جنبش دادخواهی در ایران که دهم دی ماه 1393 درگذشت، از نخستین روزهای پس از اعدام برادرش در پی دادخواهی زندانیان سیاسی اعدام شده و حق خانواده‌ها برای دانستن حقیقت و سوگواری بود و تا آخرین روزهای زندگی ازاین تلاش دست نکشید.

او که همواره با حضور در خاوران و مراسم بزرگداشت اعدام‌شدگان سعی در زنده‌نگاه داشتن یاد و راه آنها داشت، شعرهایی بسیاری  نیز در این رابطه سروده است.

با گرامیداشت یاد پروانه میلانی و تلاش‌های بی‌وقفه او برای دادخواهی، فقدان وجود پربارش را به خانواده و یاران جانباختگان دهه 60 و تمامی کسانی که در این سال‌ها برای تحقق عدالت و روشن شدن حققیت دررابطه با اعدام زندانیان سیاسی تلاش کرده‌اند، تسلیت می‌گوییم.