فرهنگ ایما و اشاره
در خالیِ درون
جمهوری ترس می‌زاید.
در انفجار آن‌همه نام و تن
از انفجار کلمه خبری نیست:
جمهوری ترس
فرهنگ ایما و اشاره
در خالیِ درون
جمهوری ترس می‌زاید.
در انفجار آن‌همه نام و تن
از انفجار کلمه خبری نیست:
شاعران خایه‌هاشان را پشت غرور
جا گذاشتند
و در پستوی زبان
از زمان جا ماندند.
اندکی فریاد اینجا، اندکی رؤیا آنجا
اندکی ناباوری در مسیر عادت
اندکی چشمِ فرورفته در نیمه‌ی تنهایی
و جمع خاموشِ خدایان کوچک بیمار
که نمی‌دانند در کجای جهان ایستاده‌اند.
صدای شکستن می‌آید:
سگ‌های وحشی استخوان ماه را می‌جوند
کسی تصویر تیرگی را به بلندگو می‌آویزد
گُل از مسیر همیشگی منحرف می‌شود
و در فریاد زندانی
سالگردِ
دروغ را جشن می‌گیرد.
چیزی درشت‌تر از مرگ
خواب‌های دانش را، یکی یکی
در فراموشی خِرَد بایگانی می‌کند
شادی در بستر هراس
در پله‌های حادثه به غم مبتلا می‌شود
کُند می‌شود شکوه دانایی
در خالیِ درون
که انبار اشاره‌هاست.
هامبورگ- مارس 2015
یکی از آخرین کتابهای محمود فلکی، شاعر و منتقد برجسته ایرانی، ساکن آلمان، مجموعه شعری است
تحت عنوان (شعرهای1378- 1372)، در 156 صفحه، چاپ
نخست: 1378 ، آلمان، سوژه
بخش نخستِ این دفتر شامل پنجاه شعر
است که تازه‌ترین تجربه‌های شعری شاعر را در شکل و مضمون نشان می‌دهند. بخش دوم
مجموعه‌ای از ترانک‌های تازه است همراه با مقاله‌ای در باره‌ی ترانک، زیر عنوانِ " ترانک، نامِ پیشنهادی برای نوعی شعر " و
مطلب کوتاهی "درباره‌ی گزینشِ واژه‌ی گُمانه". برای ملاحظۀ کلیه کارهای
فلکی می توانید به سایت او در آدرس زیر مراجعه کنید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر