حکومت اسلامی خود را برای کدام مقابله، آماده می کند؟
هموطنان ارجمند،
در هفته های اخير حوادثی در کشورمان، ايران، رخ داده است که، بنا به ساختار قدرت در حکومت اسلامی، نمی توان آنها را بصورت منفرد و جدا از هم مورد بحث و تحليل قرار داد بلکه، بنا بر قرائن متعدد، به نظر می رسد که هر يک از اين حوادث، به شرح مختصر زير جزئی از يک طرح کلی اند که هم اکنون در کشورمان مقدمات اجرايش فراهم شده است:
هموطنان ارجمند،
در هفته های اخير حوادثی در کشورمان، ايران، رخ داده است که، بنا به ساختار قدرت در حکومت اسلامی، نمی توان آنها را بصورت منفرد و جدا از هم مورد بحث و تحليل قرار داد بلکه، بنا بر قرائن متعدد، به نظر می رسد که هر يک از اين حوادث، به شرح مختصر زير جزئی از يک طرح کلی اند که هم اکنون در کشورمان مقدمات اجرايش فراهم شده است:
- سخنان «فله ای» و هماهنگ امامان جمعه در مورد لزوم تشديد مبارزه با آنچه «بدحجابی» خوانده می شود،
- همراه با تصويب طرح ممانعت از درگيری با آمران به معروف بخصوص در زمينهء مبارزه با باصطلاح «بدحجابی»،
- و آنگاه شروع اسيدپاشی به صورت زنان بی گناه ايران،
- و سپس سرکوب تظاهرکنندگان عليه اين عمل شنيع، و همچنين عدم تعقيب برای شناسائی و دستگيری مقدمين و، بر عکس، تهدید و مجازات روزنامه نگارانی که این اخبار را درج کرده اند،
- بيرون آوردن و به نمايش گذاشتن وسائل جديد و موتوريزهء مبارزه با شورش های خيابانی و حضور مأموران مسلح و زره پوش بسيجی در سطح شهرها،
- سخنان لاريجانی، رئيس قوهء قضائيه در مورد آمادگی رژيم برای سرکوب قاطع هرگونه اقدام به بازسازی «فتنهء 88»…
- اعدام غمناک و نا عادلانهء ریحانه جباری، که در واقع دهن کجی آشکار به تمام تلاش های ایرانیان و جهانیان برای لغو حکم اعدام وی است،
- و افزایش وحشتناک و هر روزهء اعدام ها توسط قوهء قضائی اسلامی
همگی این گفتار ها و کردار ها، در همزمانی، هم راستائی و شدت گیری خود نشان از کوشش مضاعف، برنامه ریزی شده، و سازماندهی شدهء رژيم آیت الله ها به رهبری آیت الله خامنه ای دارند برای تداوم حکومت ترس و وحشت 36 ساله و همچنين مطلع ساختن مردم از عزم جزم خود برای سرکوب هرگونه اعتراض. به عبارت ديگر، رژيم برای حفظ نظام استبدادی مطلقه اسلامی، و در مقابله با نیاز مردم ایران به تغییر، شمشیر از رو بسته و خود را آمادهء روياروئی با قيام جديدی می کند که انتظار دارد بزودی در ايران عملی شود.
اما علت و ماهيت اين «طرح هنوز عملی نشده»، اما از هم اکنون «فتنه» نام گرفته، و به تظاهرات سال 88 تشبيه شده، چيست که رژيم خود را برای مبارزه با آن آماده می سازد؟
به نظر ما اين مسئله با فرارسيدن 24 نوامبر 2014 و پايان مذاکرات رژيم با امريکا و اروپا برای رفع تحريم ها ارتباط دارد. در اين مورد می توان به دو فرضيه توجه کرد:
الف: دولت حسن روحانی با مذاکره کنندگان غربی به توافق می رسد و در نزد مردمی که بيش از يک سال است، به سودای رفع تحريم ها و باز شدن گره مشکلات روزافزون اقتصادی و معيشتی خود، اين دولت را تحمل کرده اند به محبوبيت می رسد. حال، اگر نظريهء وجود دو قطب متضاد در درون رژيم را معتبر بدانيم طبيعی است که اين توافق نبايد بنيادگرايان اسلامی را در موضع ضعف بنشاند و لذا آنان خود را آماده می کنند تا با شادمانی های مردم، افزایش امید و رشد جنبش های مردمی برای آزادی، عدالت و تغییرات سکولار دمکراتیک برخورد کرده و، با ايجاد جو ارعاب و ترس، شيرينی رفع تحريم ها را به کام شان تلخ سازند و در تضادهای درونی رژيم نيز دست بالا را برای خود نگاه دارند و در عين حال حاصل مادی رفع تحريم ها را از دست مردم بربايند و صرف فعاليت های ماجراجويانهء خود در منطقه نموده و مردم را به فقری که هر لحظه تسری بيشتری می يابد عادت دهند.
ب: يا احتمال می رود که اين مذاکرات به نتيجه ای نرسد و تحريم ها بجای خود باقی بمانند؛ که در آن صورت احتمال اينکه کاسهء صبر مردم لبريز شود و از سر ناچاری و تنگدستی و فشارهای روحی به خيابان ريخته و به وضعيت موجود کشور اعتراض کنند بسيار بالا است. رژيم با عمليات کنونی در واقع خود را در برابر موج اعتراضی که در صورت شکست مذاکرات برخواهد خواست آماده می کند.
در نتيجه، (به نظر می رسد که) واقعیت این است که رژيم در هر دو صورت خواستار حضور مردم در صحنهء سياسی نيست و مثل هميشه می خواهد که بدون حضور مردم مسائل خود را حل و فصل کند و اين فقدان حضور مردم را نيز نمی تواند جز به کمک سرکوب گسترده ممکن سازد.
اگر جز اين بود چرا رژيم بايد در سرآغاز فصول سرما، که طی آن زنان ايران کمتر از فصول ديگر می توانند متهم به آنچه «بدحجابی» نام گرفته شوند، نگران بدحجابی آنان شده و ابتدا به کمک امامان جمعه مقدمات سختگيری ها و تهييج متحجرين را فراهم کرده و سپس لايحه حمايت از آمران به معروف را به تصويب رسانده و آنگاه ميدان را برای اسيدپاشی باز بگذارد؟
ترفند سنتی رژيم هميشه پيش گيری از حدوث وضعيتی است که بهانه ای برای اعتراض و شورش به دست مردم دهد. مگر اعدام های سال 67 در استقبال از «نوشيدن جام زهر» صورت نگرفت؟ رژيم اکنون بيش از يک سال است که مردم را در حال خوف و رجاء نگاه داشته و کوشيده است نشان دهد که سرگرم رفع «مشکلات اتمی» و از ميان برداشتن تحريم ها است. بيش از يک سال است که اصلاح طلبان و دنباله های ظاهراً سکولارشان برای مردم چنين استدلال کرده اند که بايد به دولت روحانی و هيئت مذاکره کننده مهلت داد و پشت شان را خالی نکرد. اکنون زمان آن وعده ها به پايان خويش نزديک می شود و تاريخ معاصر ايران می رود که بزودی ورق بخورد.
آيا مخالفان انحلال طلب رژيم نيز، مثل رژيم، خود را برای آن روز آماده می کنند؟ يا تنها به تماشا و تفسير و محکوم کردن قناعت کرده و يکی ديگر از فرصت های تاريخی را فدای بی عملی و بی برنامگی خود خواهند ساخت؟
سازمان های امضاء کنندهء اين بيانيه که در مجمع سازمان های سکولار دموکرات ايران گرد هم آمده اند، همواره برای ايجاد نزدیکی و اتحاد مابين نيروهای راستين مخالف ادامهء حکومت اسلامی کوشيده و در راستای زمينه سازی در مورد ايجاد يک آلترناتيو سکولار دموکرات مورد عنايت و حمايت مردم ايران اقدام کرده اند، اما نه تنها واقعيت آن است که بدون وجود جنبشی پي گير و اعتراضی در داخل کشور اين کار با سختی بيشتری به پيش می رود بلکه انتظار رسيدن به اين اهداف نمی تواند ما را از ارائهء تحليل هائی که نقش جلوگيری از حضور مردم را در سياست های رژيم مشخص می سازد به دور بدارد.
نجات ايران بدون دخالت مردم ايران ميسر نيست و رژيم نيز کوشيده است تا مردم را با پراکنده کردن آنان و وعده های سر خرمن از اقدام واقعی به دور دارد و يا، اگر چنين وضعيتی ممکن نشد، آمادهء سرکوب گستردهء آنها شود. لذا، مهمترين عامل در اين مبارزهء نابرابر، آگاه بودن مردم از طرح ها و نقشه های ضد مردمی اين رژيم غير قانونی، ضد بشری و سرکوبگر و نیز وجود یک آلترناتیو جدی ملی متشکل از نیرو های سکولار دمکرات است تا بتواند، با زنده کردن امید و هماهنگ سازی سراسری جنبش های مردمی برای پایان دادن به این نظام حرکت کند؛ نظامی که در آغازگاهان قرن بيست و يکم بصورت نابهنگام ترين پديدهء سياسی ـ اجتماعی برای نابودی دست آوردهای تمدن بشری پا به ميدان نهاده و با حضور خود راه را برای ظهور بديل هائی همچون طالبان و القائده و داعش و چشم انداز شوم گسترش جنگ ها و خونریزی های مذهبی ـ قومی و فقر و ویرانی بیشتر خاورمیانه و جهان باز کرده است. نابودی حکومت اسلامی در ايران سرآغاز نابودی بنيادگرائی در منطقه و گسترش انديشهء سکولار دموکراسی در اين جوامع کهن خواهد بود.
اتحاد عشاير و اقوام جنوب ايران
پیوند سرای نویسندگان، شاعران و هنرمندان سکولار دموکرات ایران
جبههء مردم بلوچستان
جبههء ملی ايران (در خارج کشور)
جنبش سکولار دموکراسی ايران
حزب پان ايرانيست ايران (برون مرز)
سازمان دفاع از حقوق ملی خلق ترکمن
شبکهء سکولارهای سبز ایران
کانون حقوق بشر ایران در تبعید
گروه رايزنی برای اتحاد
مرکز مطالعات سياسی و تحقيقات استراتژيک اپوزيسيون
12 آبان ماه 1393 ـ 3 نوامبر 2014
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر