"جیرجیرک و شش شعر بلند دیگر" / مجموعه شعر / مجید نفیسی

مجموعه شعر "جیرجیرک و شش شعر بلند دیگر"، بازچاپ هفت شعر بلند از مجید نفیسی است، که سال‎های سرودن آن‎ها به ایام نوجوانی مجید در نیمه دوم ۱۳۴۰ بازمی گردد. هر یک از این هفت شعر بلند، در نشریات مختلف ادبی آن زمان، همچون "جنگ اصفهان"، "جزوه شعر"، "آرش" و در نخستین دفتر شعر مجید، به نام "در پوست ببر" منتشر شده بود.

"جیرجیرک‎ و شش شعر بلند دیگر"، مجموعه شعر، مجید نفیسی، انتشارات آوانوشت، ۲۰۰صفحه، تهران، ایران، ۱۳۹۴خورشیدی

مجموعه شعر "جیرجیرک و شش شعر بلند دیگر"، بازچاپ هفت شعر بلند از مجید نفیسی است، که سال‎های سرودن آن‎ها به ایام نوجوانی مجید در نیمه دوم ۱۳۴۰ بازمی گردد. هر یک از این هفت شعر بلند، در نشریات مختلف ادبی آن زمان، همچون "جنگ اصفهان"، "جزوه شعر"، "آرش" و در نخستین دفتر شعر مجید، به نام "در پوست ببر" (انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۴۸) منتشر شده بود.

دهه چهل، یکی از درخشان‎ترین دهه‎های شعر معاصر ایران به‎حساب می‎آید و مجید نفیسی که از نوجوانی، با موفقیت، قدم در راه شعر گفتن گذاشته بود، از طرف اهل ادب اصفهان، آرتور رمبو ایران لقب گرفت.

با مراجعه به لینک زیر می‎توانید این کتاب را آنلاین خریداری کنید. 

http://ketab.ir/modules.php?name=News&op=pirbook&bcode=1984539

پیوند سرا ضمن گفتن تبریک به مجید نفیسی بابت انتشار مجموعه شعر "جیرجیرک و..." پارۀ نخستینِ این شعر بلند و زیبا را در این جا منتشر می کند. 

جیرجیرک* / شعر / مجید نفیسی

با لباسی از شب باز آ

به درون شب پا نه،

آن گاه جیرجیرک صدای گام هایت را خواهد شنود

و تو را به شب دعوت خواهد کرد.

عشقِ همه روزه آن جاست

چیزی که تو را به همۀ درهای ناشناخته

پیوند می‎دهد.

احساسی از مالکیت در خوف از دست دادن.

نه، این شب نیست، جیرجیرک نیست، باروت نیست

آب انباری‎ست

که همه شب

از آن، جرعۀ آبی، میهمانان شبانه را دعوت می‎کنم

نه، این همه نیست، و باری لباسی‎ست از شب

و سرودی‎ست از شب

که جیرجیرک پاسدار آن‎ست.

صداهای درهمی‎ست که هیچ گاه به یاد نخواهی آورد

رقص‎هایی‎ست از سرزمین‎های دوردست

آن جا که همه شب زنگی گریزپا

با زنگوله‎یی افسانۀ آتش به‎پا می‎کند،

شعری ست دربارۀ رنگ خاکستری

رنگی که دنیا بدان صعود خواهد کرد

و جیرجیرکِ تنها را

به آتشدانی از خاکستر خواهد برد.

نه، این همه نیست، و با این همه

مردی‎ست که عصر هنگام از اداره بازمی‎آید

تا با لباس خانگی‎اش درد دل کند

حرف‎های دیگر هم می‎توان زد

مثلا دستی که تا ژرفای فضا رها شده است

یا احساسی که گنگ است، ولی دو چشم می‎خواند.

جیرجیرک به تو خواهد گفت

رنگ‎هایت را خواهد زدود

اتاقت را گردگیری خواهد کرد

لکه‎یی جوهر را که بر میز کار توست پاک می‎کند

پنجرۀ کوچک را باز می‎کند

چای می‎آورد؛

به تو می‎آموزد که با خودنویسی کوچک

در فضا رها شوی

شکلی از ترس به تو خواهد داد

به گردشَت خواهد برد؛

یا، نه، این همه نیست

نیی‎ست در کنار نی‎های دیگر

اگر به رودخانۀ متروک سفر کنی

او را خواهی یافت

پیچکی از یاس به تو هدیه خواهد کرد

تا تو آن را به یقه‎ات بیاویزی

و بعد، ترا، نشسته بر سنگی

در کنار رودخانه

ترک خواهدکرد.

زمان بدین گونه می گذرد

گاهی در کودکی فکر می کردم که زمانه اسبی ست

بزرگتر شدم، به قطاری شبیه‎ش کردم

و با این همه، تصویرهای دیگر هم هست.

ولی این، جیرجیرکی‎ست که با توست

به ساعت شنی تشبیه‎ش کن

که پدری، روزی به پسرش هدیه کرد

ولی هنوز شن‎های سفید در راهند

تا از آن گردنۀ تنگ

به سرزمینی دیگر سرنگون شوند.

و با این همه، جیرجیرک به تو می‎آموزد

که تنها باشی

و وسوسه‎گرِ پسر شیطان‎ست

تا ساعت شنی را در آتشدان اندازد.

شاید آن جا تکه‎یی کاغذ بود

یا مدادی که موشی از آن خورده است

بردار، و حرف‎هایت را بنویس

مثالی دربارۀ کارهای روزانه

این که در خیابان از نگاه‎های مردم می‎گریزی

چشمانت را به چنارها می‎دهی

و به حرفی در درون خاک،

ولی آن حرف نخواهد آمد

حرفی که جاودانه است و پیش از تو به اداره رفته ست

تا کلید در قفل اندازد

و جای خالی تو را

در صندلی سرد بنگرد.

ساعت که هنوز در خواب ست

و گردها که لباسی همیشه‎اند.

آن جا چیزی را خواهی یافت

که همیشه با تو بوده است

ولی ناگهان پیکره‎ات را سوراخ می‎کند

و در سیل‎گاه جاری می‎شود.

تکه‎یی مداد، لکه‎یی جوهر؛

و دواتی که نیمه تهی ست،

شاید آن روز می‎توانستی مگسی را با آن نشان کنی

یا به کلۀ طاس پیرمرد ابلهی بکوبی

که تو را به یاد درخت‎‏های پر ملال تابستانی می‎اندازد.

من از میان درخت‎ها

انبه را دوست دارم،

انبه بوی شب می‎دهد

و بوی همۀ سرزمین‎هایی که دوستشان دارم.

.......

* این شعر را در شانزده سالگی نوشتم، وقتی که صبح‎ها در "سندیکای کامیونداران" کار می‎کردم و شب‎ها به دبیرستان می‎رفتم. نخست در جُنگ اصفهان چاپ شد در سال ۱۳۴۶ و سپس در اولین مجموعه ی شعرم "در پوست ببر" انتشارات امیرکبیر ۱۳۴۸ "جیرجیرک" را امضای شعری من خوانده اند.