كودكانِ امروز
بی اعتنا به ما
از روی آتش می پرند
و از پاكتهای
و از پاكتهای
پُف كردۀ چیپس،
مشت مشت میخورند.
زمان: چارشنبه سوری در پِلایا دِل رِی*
هنگامی كه زمان
بر ما فرود می آید
خود را در تاریكيِ شب پنهان می كنیم
اما كفهای سفیدِ دریا به ساحل می ریزند
و ما هراسان در چشمهای یكدیگر می نگریم،
بیهوده دستها را در جیبهای پشتِ شلوار قلاب كرده
وانمود می كنیم كه هیچ اتفاقی نیفتاده است.
خود را در تاریكيِ شب پنهان می كنیم
اما كفهای سفیدِ دریا به ساحل می ریزند
و ما هراسان در چشمهای یكدیگر می نگریم،
بیهوده دستها را در جیبهای پشتِ شلوار قلاب كرده
وانمود می كنیم كه هیچ اتفاقی نیفتاده است.
چون از زادروزِ یكدیگر می پرسیم
در پسِ ماههای سال
و شیشه های خالی رنگِ مو سنگر می گیریم.
آنگاه شیشه ی شراب را دست به دست می گردانیم
و به حلقه ی آتش باز می گردیم.
دخترانِ كوچكِ
دیروز هنوز بازنگشته اند.
آنها رفته اند تا همراهِ پسران همسایه
با ماشینِ پدر، دورِ شهر چرخی بزنند.
كودكانِ امروز بی اعتنا به ما از روی آتش می پرند
و از پاكتهای پُف كرده ی چیپس، مشت مشت میخورند.
پدر سوسیسها را بر سر سیخهای چوبی می زند
و از آخرین چارشنبه سوری خود در تهران یاد میكند.
مرغان دریایی در تاریكی كمین كرده اند
و به آژیرِ رنگینِ پلیس گوش می دهند.
آنها رفته اند تا همراهِ پسران همسایه
با ماشینِ پدر، دورِ شهر چرخی بزنند.
كودكانِ امروز بی اعتنا به ما از روی آتش می پرند
و از پاكتهای پُف كرده ی چیپس، مشت مشت میخورند.
پدر سوسیسها را بر سر سیخهای چوبی می زند
و از آخرین چارشنبه سوری خود در تهران یاد میكند.
مرغان دریایی در تاریكی كمین كرده اند
و به آژیرِ رنگینِ پلیس گوش می دهند.
كودكان بی واهمه
از زمان بالا می روند
بر گُرده ی او سوار می شوند
دست به ریشِ سفیدش می كِشند
و گاهی مویی از آن می كَنند
انگشتهای كثیفشان را بر عینك او می مالند
و از جیبهای قبایش، شكر پنیر كِش میروند.
زمان ایستاده است
كودكان غارتش كرده اند
اما او بی خیالانه می خندد
و انتظار روزی را می كِشد
كه بر آنها فرود خواهد آمد.
بر گُرده ی او سوار می شوند
دست به ریشِ سفیدش می كِشند
و گاهی مویی از آن می كَنند
انگشتهای كثیفشان را بر عینك او می مالند
و از جیبهای قبایش، شكر پنیر كِش میروند.
زمان ایستاده است
كودكان غارتش كرده اند
اما او بی خیالانه می خندد
و انتظار روزی را می كِشد
كه بر آنها فرود خواهد آمد.
مجید نفیسی
۱۸ مارس ۱۹۹۸
۱۸ مارس ۱۹۹۸
- محله ای ساحلی
در غربِ لس آنجلس.
Time: Red Wednesday in Playa del Rey*
Time: Red Wednesday in Playa del Rey*
For
Khosrow Davami
When Time comes upon us
We hide ourselves in the darkness of night,
But the white foam of the sea
Pours onto the shore.
We look at each other’s eyes in panic,
Hook our hands uselessly
In the back pockets of our pants
And pretend that nothing has happened.
When we ask each other’s birthdays
We barricade behind months of a year
And empty bottles of hair dye.
Then we share a bottle of wine
In a circle, hand to hand
And return to our bonfire.
The little girls of yesterday have
not yet returned.
They have gone to town
In their father’s car
For a ride with neighbors’ sons.
The children of today jump over the fire
Oblivious to us
And eat from puffy bags of chips
Munch by munch.
The father skewers sausages onto sticks
And reminisces of his last Red Wednesday in Tehran.
Sea gulls lurk in the dark
And listen to the colorful siren of cops.
The children climb Time fearlessly
They ride on his back,
Touch his white beard
And sometimes pluck a hair from it,
Rub their dirty fingers on his eyeglasses
And sneak sugar-cheeses
From the pockets of his robe.
Time stands still.
The children have robbed Him
But He laughs nonchalantly
And waits for a day
When He will come upon them.
Majid Naficy
March 18, 1998
* “Red Wednesday” (charshanbeh
suri) is the last Wednesday eve of Iranian calendar when people jump over
bonfires. Playa del Rey is a beachside community in West Los Angeles.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر