۲۰۹ / شعر / مجید علیی

ايستاده‎ام این‎جا

كنار تنهايیِ خود

در انتظارِ شنیدنِ صدای دلخراشِ

چرخ‎دانِ جيرۀ روزانه
نويد زنده ماندن

۲۰۹

اين‎جا تنها ايستاده‎ام
ميان چهارديوارِ مسقّف سبز رنگ

ايستاده‎ام این‎جا
كنار تنهايیِ خود

در انتظارِ شنیدنِ صدای دلخراشِ

چرخ‎دانِ جيرۀ روزانه
نويد زنده ماندن

گرچه وحشت تنهایی در من نیست

اما تلاش می‎كنم
با طرفِ ديگر ديوار

ارتباط بگيرم
نمی‎دانم چرا؟

آموخته‎ام با شمارش اعداد

معنای تقه‎ها را شکل دهم

اما اين جا همه اعداد غريبند
جز، دو، صفر، و نُه، در يك خط

اين‎جا تنها ايستاده‎ام
كنار تنهايیِ خود
و زُل می‎زنم به سقفی

که تا بیکران سبز است

مجید علیی / زندان اوین / آذر ماه هشتاد و هشت