جامعۀ ایران، پس از انقلاب 1357، به راستی هر آنچه در درون
داشت، به بیرون ریخت و خویشتن خوبش را بیش از هر دوره و زمانی دیگر عریان ساخت و
به نمایش گذاشت. این عریان سازی، درست در دوره و مقطعی سر بر کشید که توان و نیروی
خود را مصروف دوگانه سازی خاصی کرده بود که تقیه نام گرفته است......
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر