تنهايى
اين خيابانها را
پرسه مى زند
پرسۀ
تنهائی ات را
من
بودم كه دودستى
به تو هديه كردم
افشین
بابازاده
خيسى
گونه هايت
تنهايى
اين خيابانها را
پرسه مى زند
پرسۀ
تنهائی ات را
من
بودم كه دودستى
به تو هديه كردم
تو
در درازاى شهر
كجا را مى بينى
تا
عمق سطحى چاله ها را
برايت پر
مى كنم
و
در نگاه كودكانه ات
بازى
با رنگهاى روزانه ات را
با همين
چشمان خواب آلود ببينم
پرده
هاى من
چون نفرت
به
رنگ اين آسمان و
ابرهايش
كدر و فرارى است
گونه
هايت را
بگذار
لبانى ببوسند
تا
در امتداد جاده ها و
قدمهاى
كوچكت
اشكها را خشك كنند
و هديه هاى خسته ام را
در گوشه
خيابانى
زمين بگذارى
تا خيسى گونه هايت
هديه از هيچ كس نباشد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر