غزل از دست رفته‎ ها / شعر / علیرضا زرین

عمری گذشت وُشوق غزل‎ها زدست رفت

کندو شکسـت وشهد عسل‎ها زدست رفت

ما غرق  فــــکر بوس و کنار همیشـــگی

غـافل کـه وقـت راه عمـل‎ها زدست رفت

می‎خواستیـم تـا که به اوجی سفر کنیــــم

پایـی نمـاند و حــس جبل‎ها زدست رفت

مایـی که در مخـاطره‎ی عشق پــر زدیم

مانـدیم و بخـت باز اجل‎ها زدست رفت

آغوش بر گشــاده  به سویــش شتــافتیم

از مـا بُرید و بـزم بغــل‎ها زدست رفت

ای بی‎بدیل در گــذرِ صـحنه‎های عشق

آثـار نـاب شـــور بـدل‎ها ز دست رفت

ای کاروان به سـوی کجا راه می بری

مقصد کجاست تاکه جمل‎ها زدست رفت

نقـــدی که داشتیــم به پایـــت نهاده شد

افســوس اعتبار محـل‎ها ز دست رفت

آن آرزوی ما به تباهی بدل شده است

یا آن که کلّ  گنج اَمل‎ها زدست رفت؟

جزعشق وُجزامید به جانم نمانده است

زرین دگـر توان جدل‎ها ز دست رفت

ژوییه‎ی 2015
http://www.alizarrin.com/