ابر سواری / شعر به دو زبان فارسی و انگلیسی / مجید نفیسی

چون تاریکی فرامی‌رسد

از مرغانِ هوا می‎خواهم
تا برایم دانه بیاورند،
با پیاله‎ی دستانم
از دلِ ابر آب می‎نوشم
و آرام آرام به جشنِ ستارگان می‎پیوندم.

ابر سواری

آن تکه‎های ابر کجا رفتند
و چرا دیگر به آسمانِ من نمی‎آیند؟
ای‎کاش می‎توانستم یکی را نشان کنم
چون سوارکاری سبکبار
بر پشت آن بجهم
و خود را از این شهرِ دربندان
به دشت‎هایِ بازِ کودکی‎ام برسانم.

در راه، آفتاب
بر بال‎های زرّینم می‎نشیند
و پاره‎ای از تن من می‎شود.
چون تاریکی فرامی‌رسد
از مرغانِ هوا می‎خواهم
تا برایم دانه بیاورند،
با پیاله‎ی دستانم
از دلِ ابر آب می‎نوشم
و آرام آرام به جشنِ ستارگان می‎پیوندم.

چون پلک‎هایم سنگین می‎شود
لحافِ ابر را به سر می‎کشم
و به خواب می روم.

در بامداد
صدای خواهرم را می‎شنوم
که آن پائین می‎خوانَد:
"خانه‎ام ابریست اما
ابر، بارانش گرفته است."*
پس نیم‎خیز می‎شوم
و دانه‌های باران را تماشا می‎کنم
که در باد پخش می‎شوند
و روی زنده رود فرومی‎ریزند.

مجید نفیسی
هشتم مه ۱۹۹۹

* نیما یوشیج

Riding a Cloud

Where have those patches of clouds gone

And why don’t they come to my sky anymore?

I wish I could spot one

Jump on its back

Like a light horserider

And carry myself from this city of inmates

To the open meadows of my childhood.

On the way, the sun

Will sit on my golden wings

And become part of my body.

When darkness falls

I will ask birds of the air

To bring me seeds,

I will drink water from the cloud

With the bowl of my hands

And slowly join the party of stars.

When my eyelids become heavy

I will cover myself

With a cloud quilt

And go to sleep.

At dawn

I will hear the voice of my sister

Who will be singing down below:

“My home is cloudy but

The cloud is on the verge of weeping.*”

Then I will sit up

And watch the rain drops

Dispersing in the wind

Falling over the Zayandeh River*.

Majid Naficy

May 8, 1999

* Taken from the poem “My Home Is Cloudy” written by Nima Yushij (1895-1960) the father of modern Persian poetry.

* A river in my native city Isfahan, Iran.